1- شنیدم بزرگی گفته آزادی واقعی : داشتن مهم ترین چیزهای عالمه بدون اینکه صاحبشان باشی.

2- بحث با ناقص خیالان شیوه استاد نیست  /  علم افلاطون حریف جهل مادر زاد نیست.

3- اگه میخوای دلت نشکنه انتظار نداشته باش. همین!

4- دلم نه عشق میخواهد نه دروغهای قشنگ ،نه ادعاهای بزرگ ، نه بزرگای پر ادعا!

دلم یک فنجان قهوه میخواهد و یک دوست که بشود با او حرف زد و پشیمون نشد.

5- آدم های این عصر را که میشناسی اگر کلی هوای حرمتت را داشته باشند باز هم طوری نگاهت میکنند که ترجیح میدهی برویی تا بمانی!

6- به دوستم گفتم : شیرین به نبودنش شیرین بود. شیرین هم اگر بود شور میشد!

گفت : شیرین شو تا شور دگر انگیزی

7- شاملو : مرهم زخم های کهنه ام ، کنج لبان توست.

بوسه نمی خواهم چیزی بگو

8- یه درس : تا غریبی نکشی قریب نمیشی !

میگما این زتدگی هم عجب چیزیه

بعضی وقتا دوسش داری

بعضی وقتا ازش متنفری

آدما همه اینطورن

موقع شادی از همه چی راضین

عصبانی که میشن خدارو هم قبول ندارن

به نظر من آدم بزرگ کسیه  که در هر شرایط ،خشم و شادی روی دیدش اثر نذاره

و خداشناس واقعی کسیه که خدا براش توی شرایط مختلف یه معنی واحد داشته باشه

نه اینکه هر وقت خوشحاله خدارو شکر کنه وقتی عصبیه انکارش کنه!

ز پوچ جهان هیچ اگر دوست دارم - ترا، ای کهن بوم و بر دوست دارم

ترا، ای کهن پیر جاوید برنا - ترا دوست دارم، اگر دوست دارم

ترا، ای گرانمایه، دیرینه ایران - ترا ای گرامی گهر دوست دارم

ترا، ای کهن زاد بوم بزرگان - بزرگ آفرین نامور دوست دارم

هنروار اندیشه ات رخشد و من - هم اندیشه ات، هم هنر دوست دارم

وگر ضبط دفتر ز مشکین مرکب - نئین خامه، یا کلک پر دوست دارم

گمان های تو چون یقین می ستایم - عیان های تو چون خبر دوست دارم

هم ارمزد و هم ایزدانت پرستم - هم آن فره و فروهر دوست دارم

بجان پاک پیغمبر باستانت - که پیری است روشن نگر دوست دارم

گرانمایه زردشت را من فزونتر - ز هر پیر و پیغامبر دوست دارم

بشر بهتر از او ندید و نبیند - من آن بهترین از بشر دوست دارم

سه نیکش بهین رهنمای جهان ست - مفیدی چنین مختصر دوست دارم

ابر مرد ایرانئی راهبر بود - من ایرانی راهبر دوست دارم

نه کشت و نه دستور کشتن به کس داد - ازینروش هم معتبر دوست دارم

من آن راستین پیر را، گرچه رفته ست - از افسانه آن سوی تر، دوست دارم

هم آن پور بیدار دل بامدادت - نشابوری هورفر دوست دارم

فری مزدک، آن هوش جاوید اعصار - که ش از هر نگاه و نظر دوست دارم

دلیرانه جان باخت در جنگ بیداد - من آن شیر دل دادگر دوست دارم

جهانگیر و داد آفرین فکرتی داشت - فزونترش زین رهگذر دوست دارم

ستایش کنان مانی ارجمندت - چو نقاش و پیغامور دوست دارم

هم آن نقش پرداز ارواح برتر - هم ارژنگ آن نقشگر دوست دارم

همه کشتزارانت، از دیم و فاراب - همه دشت و در، جوی و جر دوست دارم

کویرت چو دریا و کوهت چو جنگل - همه بوم و بر، خشک و تر دوست دارم

شهیدان جانباز و فرزانه ات را - که بودند فخر بشر دوست دارم

به لطف نسیم سحر روحشان را - چنانچون ز آهن جگر دوست دارم

هم افکار پرشورشان را، که اعصار - از آن گشته زیر و زبر دوست دارم

 خیام، خشم و خروشی که جاوید - کند در دل و جان اثر دوست دارم

ز عطار، آن سوز و سودای پر درد - که انگیزد از جان شرر دوست دارم

وز آن شیفته شمس، شور و شراری - که جان را کند شعله ور دوست دارم

ز سعدی و از حافظ  وز نظامی - همه شور و شعر وسمر دوست دارم

اخوان

یه لحظه یاد اون شعر سهراب افتادم :

...تو مرا یاد کنی یا نکنی

باورت گر بشود گر نشود

حرفی نیست اما

نفسم میگیرد در هوایی که نفسهای تو نیست...

این شعر رو وقتی سربازی بودم خوندم آخه یکی روی کانکس نگهبانی نوشته بود.

یاد خدمت هم بخیر فکر میکردیم تموم شه مشکلات حله ولی با تموم شدنش مشکلات شروع شد.

من با تو نگویم که تو پروانه ی من باش
چون شمع بیا روشنی ِ خانه ی من باش

در کلبه ی ما رونق اگر نیست، صفا هست
تو رونق این کلبه و کاشانه ی من باش

من یاد تورا سجده کنم، ای صنم اکنون
برخیز و بیا خود بت ِ بتخانه ی من باش

من شانه زنم زلف ِ تورا و تو بدان زلف
آرایش ِ آغوش ِ من و شانه ی من باش

من معتقدم اساسا نبودن از بد بودن بهتره در تمام زمینه ها مثلا دوست نبودن بهتر از با تعارف و در ظاهر دوست بودنه  حداقلش اینه که کمتر عذاب میکشی اینطور نیست!


چقد متنفرم از آدمایی که میخوان خودشونو بیشتر از اون چیزی که هستن نشون بدن.


و چقد بیشتر بدم از آدمایی میاد که دل و زبونشون مث هم نیست با زبون بات خوبن و تو دلشون میخوان سر به تنت نباشه.


و دور و برم چقد پره از این آدما....

اینم یکی از شعرای دوس داشتنی اخوان:

عمر با قافله‌ی شك و یقین می‌گذرد

خاطر، انباشته از خاطره و قصه و یاد

من بر اینم، تو بر آن، ژرف چو بینی

همه هیچ كودكانیم به افسانه و افسونی، شاد

با تو دارد گفتگو شوریده مستی

مستم و دانم كه هستم من

ای همه هستی زتو، آیا تو هم هستی؟

به درستی، آنچه من در این شكسته آینه ایام می‌بینم

خواب خرگوش و طلسم وحشت و غرقاب حیرانی است.

ما غلامان و كنیزانیم در این معبد افسون.

و دروغین و دروغان را خریداران.

ما بت افسانه را، با گوش فربه‌مان پرستاران،

و حقیقت، لاغرك میشی كه قربانی‌ست.

کلامش آدم رو متاثر میکنه.نه؟

تو هم انگار کسی، چه میدانم دستی نامرئی کوک اعصاب نازنینت را بر هم زده

و شاید هم دگر این سیم برای نواختن ترانه هایت مناسب نیست که

کمتر سراغ دست نوشته و نوشتن می روی.

آخر حالا ها فقط چیز ها دل آدم ها را نمی زنند مد شده آدم ها کسانشان را هم عوض می کنند.

بگذریم...